Kwetsbaarheid
Column
Vanmorgen keek ik geboeid naar een gesprek met de Belgische filosoof Sylvain de Bleeckere. Het ontroerde mij niet alleen, maar raakte ook een onderwerp dat mij na aan het hart ligt en waarover ik de komende tijd ga schrijven: relaties.
Sylvain sprak over zijn jeugd, waarin hij als misdienaar de ene dag getuige was van het geluk bij een huwelijksinzegening en de andere dag van het verdriet en de wanhoop bij de begrafenis van een kind. Dat leerde hem al op jonge leeftijd dat niets in dit leven blijvend is. Zo eindigde zijn eigen huwelijk abrupt toen zijn vrouw door een noodlottig ongeval om het leven kwam. Ze waren elkaar altijd heel nabij geweest, ook in emotionele zin. Ze leefden intens met aandacht voor alles wat ze tegenkwamen op hun levenspad. Een ontroerend voorbeeld van samenzijn vanuit passie en liefde.
In mijn praktijk komen mensen die soms de wanhoop nabij zijn omdat ze die passie en liefde in hun leven niet (meer) kunnen creëren, terwijl ze er wel hevig naar verlangen.
Waarom hebben we zo’n moeite om stil te staan bij wat ons het meest nabij is? Waarom is het, zoals Sylvain constateert, gemakkelijker voor de mens om te landen op de maan dan om te landen op de planeet van het eigen bestaan?
In therapiesessies zie ik steeds opnieuw dat we kennelijk graag op veilige afstand blijven. Alsof we liever eenzaam zijn dan dat we zeggen wat ons pijn doet, wat we missen of waar we naar verlangen. Er is moed voor nodig om onze kwetsbaarheid te tonen. Wat maakt het zo eng? Wat maakt dat het gemakkelijker is om je partner voor rotte vis uit te schelden dan om ‘Au’ te roepen?
Wat zou het geheim geweest zijn van de gelukkige relatie tussen Sylvain en zijn vrouw? Misschien dat zij niet bang waren voor zelfonderzoek? Durft ú naar uzelf te kijken?
In relatietherapie onderzoeken we deze vragen, en ik geef u vanaf deze plek graag een inkijkje.
Ineke Scholten, Partituur, praktijk voor EFT relatietherapie en supervisie